Malo toga se danas govori o političkim idejama i opredeljenjima velikih naučnika i umetnika. Jedan od onih koji bi svakako bili svrstani među velikane nauke je i Albert Ajnštajn, koji je 1949. godine napisao svoj politički esej „Zašto socijalizam?“ Ovde prenosimo jedan njegov deo
Čovek je istovremeno i pojedinačno i društveno biće. Kao pojedinačno biće, on teži da zaštiti sopstvenu egzistenciju i egzistenciju njegovih najbližih, da zadovolji svoje lične želje i razvije urođene sposobnosti.
Kao društveno biće, on traži priznanje i nežnost od strane drugih ljudskih bića, da sa njima deli zadovoljstva, uteši ih u tugi i poboljša njihove životne uslove.
Ličnost koja na kraju iz toga proistekne je u velikoj meri oblikovana sredinom u kojoj se čovek našao tokom svog razvoja, strukturom društva u kom odrasta.
Apstraktni koncept „društva“ za pojedinca znači njegove ukupne direktne i indirektne relacije sa savremenicima i svim ljudima prethodnih generacija.
Očigledno je, dakle, da je zavisnost pojedinca od društva prirodna činjenica koja ne može biti oborena – kao u slučaju mrava i pčela.
Ipak, dok su svi životni procesi mrava i pčela do poslednjeg detalja fiksirani rigidnim, naslednim instinktima, društveni obrasci i međusobni odnosi ljudskih bića se mogu menjati i tome su skloni.
Pamćenje, sposobnost pravljenja novih kombinacija i dar verbalne komunikacije učinili su mogućim razvoj ljudskih bića koji nije diktiran biološkim nužnostima.
Takvi razvoji se ospoljavaju kroz tradicije, institucije i organizacije; u književnosti; u naučnim i inženjerskim dostignućima; u umetničkim delima.
Na rođenju čovek nasleđem stiče biološku konstituciju koju moramo smatrati nepromenljivom i fiksiranom. Preko toga, on tokom života stiče kulturnu konstituciju, koju usvaja od društva putem komunikacije, ali i putem mnogih drugih modela uticanja.
Upravo je ova kulturna konstitucija ta koja, kako vreme prolazi, postaje subjekt promene i koja u ogromnom delu određuje odnos društva i pojedinca.
Ljudska bića nisu osuđena da se međusobno uništavaju ili da budu na milost i nemilost sudbini zbog svoje biološke konstitucije.
Suština krize našeg vremena tiče se odnosa pojedinca i društva.
Pojedinac je postao svesniji svoje zavisnosti od društva, više nego ikada. On ipak ovu zavisnost ne posmatra kao pozitivnu stvar, već više kao pretnju njegovim prirodnim pravima, ili čak njegovoj ekonomskoj egzistenciji.
Ekonomska anarhija kapitalističkog društva je pravi izvor zla.
Sredstva za proizvodnju – što znači, sve proizvodne snage potrebne za stvaranje potrošnih kao i dodatnih kapitalnih dobara – zakonski mogu biti, i u većini slučajeva jesu, privatno vlasništvo pojedinaca.
Privatni kapital teži tome da bude skoncentrisan u malom broju ruku. Rezultat ovih razvoja je oligarhija privatnog kapitala, čija enormna moć ne može biti stvarno proverena čak ni od strane demokratski organizovanog političkog društva.
Privatni kapitalisti neizbežno kontrolišu glavne izvore informacija, direktno ili indirektno (štampu, radio, obrazovanje).
Proizvodnja se vrši zarad profita, a ne upotrebe. Neograničena konkurencija vodi ogromnom traćenju radne snage i obogaljenju društvene svesti pojedinaca.
Ubeđen sam da postoji samo jedan način da se ova duboka zla eliminišu, naime, kroz uspostavljanje socijalističke ekonomije, praćene obrazovnim sistemom koji bi bio orijentisan ka društvenim ciljevima.
U jednoj takvoj ekonomiji, sredstva za proizvodnju su u vlasništvu samog društva i koriste se na isplanirani način.
Planska ekonomija, koja proizvodnju prilagođava potrebama zajednice, raspodelila bi posao koji treba da bude obavljen među svima onima koji su sposobni da rade.
Obrazovanje pojedinca bi, pored unapređivanja njegovih urođenih sposobnosti, pokušalo da razvije osećaj odgovornosti prema svim ostalim članovima zajednice, namesto glorifikacije moći i uspeha koju sprovodi u današnjem društvu.