„Istorijski“ sporazum koji je sinoć potpisan između Srbije i Kosova, pod patronatom Sjedinjenih Američkih Država, najveće koristi donosi američkom (i zapadnom) imperijalizmu na Balkanu, kao i njegovoj glavnoj ispostavi na Bliskom istoku: Izraelu. On nije nikakav znamen istorijskog prevazilaženja nacionalističkih trvenja između Srba i Albanaca, već potvrda perifernog i kvazikolonijalnog položaja Srbije i Kosova, oko kojih se otimaju različite imperijalističke sile.
Sporazum između Srbije i Kosova naslovljen je kao sporazum o „privrednoj normalizaciji [odnosa]“. Prevedena u konkretne odredbe sporazuma, ta „privredna normalizacija“ podrazumeva povećanu ulogu SAD u privrednom odlučivanju (navodno) nezavisnih zemalja – od uključivanja američke Razvojne finansijske korporacije (DFC) u sprovođenje infrastrukturnih projekata između dveju zemalja (izgradnja auto-puta između Beograda i Prištine, kao i železničkih puteva), preko američkih kredita za mala i srednja preduzeća, do otvaranja stalne kancelarije DFC-a u Beogradu. Uz to, američko ministarstvo energetike i druga tela američke vlade uključuju se u odlučivanje o korišćenju vodnih i energetskih resursa jezera Gazivode, a američki tehnološki sistemi za praćenje i nadzor postaju deo bezbednosnih arsenala Srbije i Kosova.
Imajući u vidu da je sporazumom predviđeno i pristupanje Kosova tzv. „malom Šengenu“ – nakon otvorenog odbijanja kosovske političke vrhuške da krajem prošle godine pristupi „pomiriteljskoj“ tržišnoj inicijativi Srbije, Makedonije i Albanije – benefiti za američki kapitalizam su višestruki. „Mali Šengen“ treba da od „Zapadnog Balkana“ napravi veće tržište sa jedinstvenim regulacijama, kako bi SAD i Evropskoj uniji bilo lakše da izvlače višak vrednosti i diktiraju kreditno-zavisni „razvoj“ na Balkanu. Budući da je američki DFC nastao kao kontrateža širenju kineskog imperijalizma posredstvom „novog Puta svile“, jasno je da Tramp, u susret novembarskim predsedničkim izborima, želi da zabode još nekoliko američkih zastavica u tekućem trgovinskom ratu između SAD i Kine. U tom ključu treba razumeti i odredbu sporazuma po kojoj Srbija i Kosovo „zabranjuju upotrebu opreme 5G koju su obezbedili nepouzdani prodavci“, kao i uklanjanje takve opreme tamo gde ona eventualno već postoji: misli se, naravno, na opremu kineske kompanije Huavej, o kojoj SAD već mesecima unazad šire teorije zavere kako bi obezbedile vodeću tržišnu ulogu Zapada u snabdevanju opremom „pete generacije“.
Nisu, međutim, tehnološke i privredne „zastavice“ američkog imperijalizma jedine koje Tramp želi da pobode u nadi da će tako obezbediti svoj reizbor u novembru. Tu su i one diplomatsko-političke, preko potrebne nakon promašaja i poraza američke politike na Bliskom istoku (najskoriji su implicitno priznavanje poraza u Avganistanu, nakon skoro 20 godina besmislenog rata zapodenutog američkom invazijom, kao i davanje odrešenih ruku Turskoj da zauzme severoistok Sirije, u ratu koji je već proizveo na milione izbeglica i interno raseljenih lica).
Najveći takav uspeh za američku spoljnu politiku bilo bi usvajanje katastrofalnog „mirovnog sporazuma“ između Izraela i Palestine, kojim se predviđa dalje kolonijalističko rasparčavanje istorijske Palestine i učvršćivanje izraelskog aparthejd režima. Srbija i Kosovo tu su poslužili kao zgodne token-zemlje: Kosovo u ulozi prve države sa muslimanskom većinom, a Srbija u ulozi prve evropske države (očigledno, u američkoj prizmi, „muslimanska većina“ i „Evropa“ predstavljaju uzajamno nesvodive pojmove!) koja priznaje Jerusalim (a ne Tel Aviv) kao glavni grad Izraela. Uz SAD i Gvatemalu, čiji je bivši predsednik i Trampov bliski saradnik Džimi Morales jedini koji je krajem 2017. godine krenuo Trampovim stopama i premestio ambasadu svoje zemlje u Jerusalim, Srbija i Kosovo sada su jedine zemlje u svetu koje priznaju i okupirani Istočni Jerusalim (pretežno naseljen Palestincima) kao legitimni deo Izraela.
Izrael je vrlo jasno, služeći se svojim standardnim orvelovskim rečnikom, predočio simboličku ulogu ovog priznanja. Gilad Erdan, izraelski ambasador u Ujedinjenim nacijama i član Netanjahuovog Likuda (čija je duga i svestrana ministarska karijera uporediva sa, recimo, karijerom Rasima Ljajića), sinoć je tvitovao kako „veruje da će se, nakon Ujedinjenih Arapskih Emirata i Kosova [koji su uspostavili diplomatske odnose sa Izraelom], još muslimanskih i arapskih država odlučiti za mir i ostaviti Palestince izolovanim“, te da će ovo „možda ubediti buduće palestinske vođe da naprave ustupke zarad mira“. Tobožnji mir koji se gradi sistematskim isključivanjem, gušenjem i ucenjivanjem jedne od strana u pregovorima ne može biti ništa drugo do nastavljanje jednostrane ratnohuškačke politike drugim sredstvima.
Predstavnici Srbije i Kosova sinoć su pristali da budu nosioci takve politike. Štaviše, Vučić je već pre nekoliko meseci dao naznake promene kursa prema Izraelu, najavivši osnivanje privredne kancelarije Srbije u Jerusalimu, kupovinu velikog paketa izraelskog oružja, kao i spremnost Srbije da u Ujedinjenim nacijama bude uzdržana kada se na dnevnom redu nađu „antiizraelske rezolucije“. S obzirom na zaključke Saveta za ljudska prava UN-a da je Izrael u Gazi počinio zločine protiv čovečnosti i na napore koji se preduzimaju da se organizatorima i počiniocima tih zločina sudi, kao i na odluku glavne tužiteljke Međunarodnog suda u Hagu da se Izraelu sudi za ratne zločine – na koju su, pre samo dva dana, SAD odgovorile sankcijama protiv glavne tužiteljke – može se očekivati da će Srbija zauzeti ili neutralno ili proizraelsko stanovište u ovim slučajevima u okviru UN-a.
Uprkos demantijima Ričarda Grenela, Trampovog čoveka zaduženog za pitanje odnosa Srbije i Kosova, na tvrdnje da su dve zemlje zapravo potpisale sporazum(e) sa SAD a ne jedna s drugom, ovaj sporazum u svojoj srži i jeste pristajanje vlasti Srbije i Kosova na uslove koje postavlja američki imperijalizam. On već decenijama nastoji da se što dublje ušanči na Balkanu: od uspostavljanja Kosova ne kao nezavisne države već kao protektorata NATO-a, preko uključivanja jedne za drugom državom u regionu u NATO i EU kao vodeće saveze zapadnog imperijalizma, do ovakvih sporazuma koji jačaju ekonomsko i političko prisustvo i uticaj SAD na odlučivanje država nesposobnih da vode suverenu politiku.
Izlazak iz začaranog kruga kvazikolonijalne zavisnosti Balkana od imperijalističkih sila koje se o njega otimaju leži ne u jačanju lokalnih nacionalizama kao lažne prečice ka suverenizmu, već u jačanju povezanosti radničkih klasa balkanskih zemalja. Balkansko jedinstvo ne ostvaruje se kroz „male Šengene“ i slične tržišno-orijentisane saveze iz kojih će najveću korist izvlačiti upravo one imperijalističke sile – bilo da govorimo o EU i NATO-u, Rusiji ili Kini – pod čijim patronatom se takvi savezi i sklapaju, već se ostvaruje prepoznavanjem jedinstvenih interesa radnika i radnica na Balkanu i ujedinjavanjem njihovih nacionalno odeljenih borbi u jednu, međunarodnu, svebalkansku radničku borbu. Samo bi takav sporazum zaslužio da se naziva istorijskim.